Onze poes Shanon kreeg haar eerste nestje, maar liefst 8 kittens! Dat is wel even schrikken.

Ze was er wel heel erg mee in haar sas. Alleen wilde Shanon niet gaan liggen bij ze, want altijd lag er wel een kitten onder haar. Als wij Shanon voorzichtig neerlegde dan begon er tenminste wel één kitten te piepen en Shanon sprong weer op. Ze werd er heel erg zenuwachtig van. Maar als zij zat konden ze niet alle acht drinken. De kittens begonnen af te vallen en wij moesten bijvoeren. Uiteindelijk zijn er drie kittens gestorven. We waren er erg verdrietig om. Maar toen kwam er wel de rust bij Shanon. Ze ging de kittens weer helemaal verzorgen samen met de andere poesen en ging zelf er ook lekker bijliggen. Wel hebben wij de kittens steeds moeten bijvoeren met de sonde. Gelukkig gingen ze naar een paar weken zelf eten en de vijf groeiden als kool. Door alle zorgen voorheen kregen wij een heel sterke band met deze kittens. In het bijzonder met Noah de grootste poes uit het nest, de brutaalste, drukste en nergens bang voor. Maar ze was al besproken en ze moest dus weg. Onze andere poes Genie was erg aan de kittens gehecht en verzorgde ze alsof ze van haar waren. Ze werd ineens erg mager en de dierenarts constateerde dat Genie heel slechte nieren had. Ze was pas 5 jaar. Toen gingen de eerste kittens weg, twee bleven er nog wat langer door vakantie. Op de dag nadat het eerste kitten wegging, moesten we Genie in laten slapen, het ging niet meer. Het was of zij niet meer wilde en wist dat de kittens weggingen. Wat waren we verdrietig. Elke dag vertrok er wel weer een kitten en het huis werd leger en leger. Noah ging als eerste naar haar nieuwe eigenaar en deze belde mij op om te vertellen dat zij bij aankomst thuis wat vurige oogjes had. Omdat deze mensen toch naar de da gingen zouden ze Noah meenemen om de oogjes na te laten kijken. Later belde ze mij en de vrouw vertelde mij dat Noah chlamydia had! Ze moest apart van de andere katten gehouden worden. Wij schrokken erg en belde meteen onze dierenarts. Gelukkig konden wij gelijk die ochtend komen, want de andere kittens gingen die dagen ook naar een nieuw tehuis. De dierenarts die ze pas nog had gezien was erg verbaasd over de situatie en vroeg wat de andere dierenarts voor testen had gedaan om chlamydia vast te stellen.

Bij navraag bleek dat deze na de oogjes had gekeken en toen deze diagnose stelde. Mijn da vertelde ons dat om dit zeker te stellen de kittens een klein roesje kregen en dat er daarna wat vocht genomen werd uit de oogjes en dat dit zou worden onderzocht op chlamydia. Hij vroeg of ik dat wilde, maar dat hij zelf geen aanleiding zag om het te doen. Geen van de kittens had een aanleiding hiervoor. Wel heeft hij wat testjes gedaan door iets in de oogjes te doen en daarna deze uit te spoelen. Daarna deed hij een blacklight op de oogjes om te kijken of er soms oneffenheden waren. Dat was niet het geval. We besloten de kittens toch maar een week nog thuis te houden. Heel teleurstellend voor de nieuwe eigenaren. Maar we wilden eerst afwachten wat er met Noah verder gebeurde. Ik belde de mevrouw dus weer op en vroeg wat de behandeling voor Noah was. Niets zei ze, een week apart houden, oogjes zalven en in de gaten houden. Ik vroeg of ik Noah terug kon krijgen, maar ze wilde haar nog niet kwijt. Onze da wilde graag weten waarom er zonder nader onderzoek deze diagnose werd gesteld en vroeg of hij een attest van deze da kon krijgen. Maar als antwoord kregen wij dat bij hun in de praktijk minstens 1 keer per week een chlamydia geval binnen kwam en dat hij dit direct herkende. Hij wist wat hij zei en daarmee was de kous af. Mijn da mocht hem wel bellen. Na een paar dagen waren de oogjes van Noah niet meer rood en mocht ze weer bij de andere katten. Gelukkig maar, want het is echt sneu dat een dergelijk diertje weg van het nest en de drukte, helemaal alleen moest zitten. Niemand van onze katten en in die van de andere cattery kregen ergens last van en daaruit konden wij concluderen dat er dus ook niets aan de hand was. De kittens konden met een gerust hart verhuizen. Achteraf dus een storm in een glas water. Maar wat voel je als fokker vreselijk, als zoiets zomaar op je bordje wordt neergelegd. De kittens zijn nu al maanden weg en gelukkig allemaal helemaal gewend. Voor Noah had dit alles nog wel een staartje, want zij kon maar niet wennen aan de andere katten. Menigmaal riep ik dat ik haar terug wilde halen, maar dat wilde de nieuwe eigenaar niet. Het heeft zeker 6 weken geduurd voordat bekend werd dat Noah nu wel aardig met de andere katten omging. Hier was ze natuurlijk altijd in het middelpunt, werd hier weggehaald en toen op de slaapkamer alleen gezet. Natuurlijk was de nieuwe eigenaar dan vaak bij haar om te vertroetelen, maar pas na dagen werd ze in een groep gezet met 8 katten en twee honden. Die overgang was denken wij heel erg groot. Hier was ze zo ongeveer de meest brutaalste en onverschrokken kat, daar was ze een klein angstig grommend diertje. Elke dag dacht ik aan haar, hoe ze daar in elkaar gedoken zou zitten. Zeker als je de verhalen van de andere kittens hoorde. Zo eigen vanaf het begin, nergens bang voor, alsof ze hier altijd hebben gewoond. En ook die kittens kwamen bij andere huisdieren wonen. Het gaat gelukkig wat beter daar en Noah is zelfs al naar een show geweest en werd daar zelfs mooiste kitten. Toch heeft dit alles na zo’n leuke kittenperiode een wrange nasmaak. Maar hoe zoiets is te voorkomen, ik heb geen idee. Gelukkig kenden de nieuwe eigenaar en ik elkaar al een poosje en wist zij dat ik nooit zomaar een ziek katje zou plaatsen. Ook ben ik dankbaar voor de steun van onze dierenarts die ons veel vertrouwen gaf. Daarom ben ik ook zo blij met hem, omdat hij begrijpt dat je als fokker al zo kwetsbaar bent als er iets mis is met een kitten. Als fokker wil je toch het beste voor het kitten. Je verzorgt het maanden en raakt erg gehecht aan de diertjes.

Als je dan hoort dat zo’n diertje ziek is of niet gelukkig, wil je het gelijk weer terug in je armen sluiten. Men vraagt mij wel eens hoe ik afstand kan doen van een nest. Dan vertel ik altijd dat weggaan wel moeilijk is, maar als je de blijde gezichten van de mensen ziet. Die al weken bezig zijn met de komst van het kitten, je dat veel gemakkelijker maakt. Als je daarna hoort hoe snel zo’n diertje is opgenomen in het gezin maakt dat alles weer goed.

Als het dus niet lekker gaat,dan blijft zo’n katje je altijd bij en maakt het alles veel moeilijker.

Gelukkig komt dat niet vaak voor en was dit de eerste keer.

Ondertussen is onze cattery weer uitgebreid met een lief leuk en gezond siamees poesje, waar wij in de toekomst graag weer een nestje van willen hebben.

Want het blijft genieten met dat kleine spul in huis en bovenstaand verhaal moeten we maar gauw vergeten.

 

 

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.