We zouden haar nu uit duizenden herkennen

Net voor de show van Utrecht haalden wij onze Ashley op. We konden niet langer wachten, ondanks dat zij was ingeschreven als nest. Want natuurlijk wilde de trotste fokker haar nest showen. Maar wij dachten dat zij naar 14 dagen bij ons gewoon weer bij elkaar konden en we haar dan ook feilloos zouden herkennen. Ashley was geen hond gewend, dus dat zou wel even schrikken voor haar zijn. Bovendien kwam ze ook nog eens bij meerdere katten en in een heel druk gezin. Maar het viel allemaal reuze mee, de hond was de eerste dag een beetje eng, maar haar vader, die bij ons woont, vond zij meteen geweldig. Best wel sneu om het diertje de eerste nacht bij de andere dieren te laten, maar het moest kunnen, niemand deed echt boos. ‘s Morgens waren we allemaal vroeg wakker, heel nieuwsgierig hoe het Ashley vergaan was. Ze keek een beetje benauwd toen we met z‘n allen de trap (was ze ook niet gewend) af kwamen en kroop wat dichter tegen haar vader aan. Ja, ze lag dus in de poten van haar vader en naast de andere katten! Zo dat ging snel. Zoals de katten gewend zijn hier, renden ze naar de keuken om eten. Ashley rende ook mee en liep pardoes onder de hond door. Ze schrok er wel een beetje van, maar ach er was niets gebeurd en er stond iets lekkers klaar. Dus ook dat werd verder geen probleem. We konden de fokker bellen en mededelen Dat alles hier heel goed ging. Alleen als er veel vrienden over de vloer kwamen, sprong ze snel weg, maar kwam gelijk weer kijken wat er aan de hand was. Dag 3 wist zij al niet beter meer dan dat het hier vaak druk was en dat je dan heerlijk kon spelen met alle bezoek. Ze was helemaal gewend en wij zouden haar nu uit duizenden katten herkennen.

Net alsof zij nooit gescheiden waren geweest.

Precies 2 weken later ging Ashley dus mee naar de show. We stopten haar bij haar drie zussen en ze hadden elkaar veel te vertellen. Net alsof zij nooit gescheiden waren geweest. Heerlijk lagen de kittens weer op een hoop en we genoten van alle aandacht. Af en toe kwam ik even bij hen kijken en Ashley reageerde meteen als ik haar riep. Er waren dacht ik 5 nesten en we kwamen allemaal tegelijk in de keurruimte. Een drukte van jewelste daar. Nadat alle nesten bekeken waren konden deze terug naar de kooien en ik weer verder met mijn werkzaamheden. Op een gegeven moment kwam ik weer bij Ashley kijken en zag tot mijn verbazing een grote beker op de kooi. Beste nest, stond er op de beker. Wat was ik trots en natuurlijk ook de fokker. Ik was zo druk geweest dat ik niet eens had gehoord dat ze waren omgeroepen en de fokker moest nog iemand wegplukken om alle kittens te dragen.

Ik pakte ”Ashley”maar nee ze was het niet.

Moe en voldaan gingen we aan het eind van de dag alles inpakken en mij werd gevraagd om Ashley vast uit de kooi te halen. Zo gezegd zo gedaan… Ik keek in de kooi en 4 lieve kopjes keken mij aan. Ik riep Ashley en allen keken naar mij. O dat is ze, ik pakte “Ashley” maar nee ze was het niet. Toen een andere, was ze het nou wel, of niet. Ik riep weer Ashley. Alle kopjes keken, maar niemand reageerde zoals Ashley dat deed. De fokker kwam erbij en ik vroeg haar om Ashley voor mij te pakken. Zij kent immers alle drie de kittens die nog bij haar woonden goed. Ze keek, voelde, zette terug, keek weer en… Ook zij wist het niet meer. We zagen al mensen naar ons kijken van wat zijn die toch aan het doen. Wat een hilariteit. Oké, we halen de man v/d fokker erbij, die zou het wel weten. Ik zie hem nog aankomen. Hoofdschuddend en lachend. Ondertussen kwamen steeds meer mensen kijken en “helpen”. De man keek, zette wat apart voelde en keek. Hij wist het ook niet meer. Mensen, u kunt niet begrijpen hoe moedeloos en gek wij ons voelden. Dat ons dit moest en kon overkomen. We wonen ook niet dicht bij elkaar dus omruilen doe je ook zo niet even. In eens zag ik in de kooi een speeltje van Bo de vader van Ashley liggen. Ik pakte het en zwaaide het voor de kittens. Twee reageerden erop met hun poten. Deze werden apart gezet. Nog eens met het speeltje zwaaien, maar alleen die twee reageerden. Nog even goed kijken en voelen, ja dit moest haar zijn. Ik stopte haar inde kooi en we liepen weg. Echt overtuigd voelde ik mij nog niet. Maar in de auto hoorden we gemiauw en we riepen…Ashley. Zo te horen is dit toch Ashley.

Héhé, Ashley was weer thuis.

Thuis gekomen deed ik het deurtje open v/d kooi en vol verwachting keek ik naar het katje dat eruit kwam. Deze spurde meteen naar de kattenbak, deed een plas, sprong over de hond heen en liet zich toen vallen tussen de andere katten. Héhé, Ashley was weer thuis. Als iemand mij die morgen had verteld dat ik haar niet zou herkennen in het nest, had ik diegene vast voor gek verklaard. Maar het gebeurde. Een ding is zeker. De keurmeesters die voor het nest kozen, omdat het zo‘n mooi en gelijk nest was, hadden dat ook heel goed gezien. De keurmeester die het nest keurde gaf ook niet duidelijk aan welke nou echt de mooiste was. Ik had derde keus bij de fokker, maar mij maakte het niet zoveel uit. Want ik wilde deze combinatie heel graag. Misschien moeten we ze over een jaar nog maar eens bij elkaar zetten. Want ik heb in ieder geval de leukste. Maar als fokker zeg je dan, “dat zeggen ze allemaal”. In ieder geval zet zij de lijn voort van mijn geliefde katers en poezen.

3 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.