Banda werd krols en moest daarom naar het tuinhuisje. Aan het tuinhuisje zit een ren waar ze lekker buiten kon zitten en ook onze andere katten kon zien Op een dag hoorden wij Napool krijsen. We renden naar de tuin toe om te kijken wat er aan de hand was. Napoleon hing half in het gaas en ach het arme beest, zat met zijn piemel vast in het gaas. Waarschijnlijk had hij geprobeerd om Banda dwars door het gaas te dekken. Zoiets kan natuurlijk nooit dachten wij. Maar 4 weken later zagen we dat Banda wel zeker zwanger was. Banda kreeg 5 kittens. Twee witte en 3 seal points. De eerste die werd geboren kwam er krijsend uit. Banda werd hier erg nerveus van en wij moesten dit katertje beschermen tegen het bijten van Banda. Gelukkig kwamen de kittens snel achter elkaar en had Banda niet zoveel aandacht voor de eerst-geborene. Deze kleine werd gauw aan de tepel gelegd en werd daardoor aardig rustig. De andere 4 kittens gedroegen zich normaal. Naarmate dit nest opgroeide wenden wij en Banda aan het gepiep en gezeur v/d eerstgeborene. Wij noemden hem algauw Janzeik Als je in de buurt van het nest kwam, dan begon Janzeik meteen te reageren. Toen de kittens 4 weken waren en ik Janzeik wilde oppakken voelde ik een rare bult onder aan zijn buik. Het deed hem ook erg zeer, dus we gingen direct naar de da. Deze betaste zorgelijk de buik en zei dat het niet goed was. Op de echo zag hij allemaal slierten. We hadden de keus, om het diertje te laten openmaken, met allerlei risico. Het kitten was nog erg jong en we wisten niet of deze de narcose aan zou kunnen. Bovendien wat kwam de da tegen. Of we zouden het diertje laten inslapen, tenslotte had het erg veel pijn. Na overleg besloten we toch het diertje een kans te geven. Wel namen we al afscheid van onze Janzeik, want de kans dat we hem levend terug zouden zien was erg klein. Na lang wachten belde de da ons op en vertelde dat hij een abces dat naar binnen was geslagen had en dat deze gedeeltelijk verdroogd over verschillende organen was verspreid. De da had alles eraf geschraapt en de wond open gehouden. We moesten maar een bench klaarzetten en hem apart zetten. Ook moesten wij 6 maal per dag de wond uitspoelen.

Gelukkig, maar toch ook heel bezorgt gingen wij Janzeik ophalen. Toen de da met hem op de hand ons hem kwam brengen, schreeuwde Janzeik het al weer uit van de pret. Maar thuis en de bench, dat was niets. Zijn nestgenoten renden langs de bench en op de bench en hij kon er niet uit. Hij hing steeds aan de tralies en de wond stond dan wijd open. We besloten hem er dus toch maar uit te halen en te laten spelen. Als hij dan moe werd, spoelden we de wond goed uit en ging hij in de bench slapen. Een v/d de volwassen katten mocht dan bij hem slapen. Dat ging best goed. Alleen het spelen ging wel erg ruw. Soms zat een ander kitten met zijn pootje in de wond van Janzeik. De wond had een doorsnee van ruim 5 cm. Na 2 weken mocht hij weer na de da en deze zag dat de wond er goed uitzag en het mocht nu wel dichtgroeien. Dit had de da niet helemaal verwacht en iedereen in de praktijk was zo blij om hem. In die korte tijd dat hij er was geweest waren alle assistenten en dierenartsen helemaal verknocht aan zijn geklets en geschreeuw. De da zei zelfs dat ik dit bijzondere kereltje niet mocht verkopen. Natuurlijk zouden wij hem houden, ondanks dat ik doordat zijn vader Napoleon net was overleden, ik geen wit katertje wilde.

Ik vroeg de da om een naam te bedenken, want iedereen noemde hem janzeik en dat is natuurlijk geen leuke naam. De da stelde voor hem Bonaparte te noemen. Ja, dat zou het worden en dan son of Napoleon erbij. Maar toen de stambomen kwamen stond er Bonaparte sun of Napoleon. Wij het stamboek gebeld en deze zouden het veranderen. Maar werd daar verteld ze dachten juist, wat leuk dat Joan dit katertje na alles wat er is gebeurd, hem het zonnetje van Napoleon noemde. Hé, ja dat was natuurlijk ook zo. En daarom heet hij dus Bonaparte sun of Napoleon. Het was nog lang wennen om hem Bo te noemen want we waren zo gewend aan onze Janzeik. :-) En denk maar niet dat alles verder normaal ging verlopen, want alles ging weer anders met Bo. Hij zou nooit met dat enorme litteken op een show wat halen, maar het litteken is niet meer te zien en Bo werd verscheidene keren BOB en zelfs BOA. Zijn leuke karakter en zijn gezeur, heeft hij aan verschillende van zijn kinderen doorgegeven. Door zijn avontuurlijk karakter zijn wij hem ook nog een poosje kwijt geweest.

2 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.